Lapis

      Kamusta? Ako ay OK lang. Eto, nakaupo sa harap ng laptop, sa tabi ng aking drawing board. Nakakalat ang sari-saring lapis na gamit ko sa mga ginagawa kong drawing. Trabaho ko ito nuon pa, at sabi nga napapagkwentuhan sa pamilya, nuong ipinanganak daw ako, me hawak akong lapis. Oo, 'di naman sa nagyayabang, medyo magaling ako sa drawing, . Isang talento na ipinagpapasalamat ko naman talaga ng buong-buo sa Diyos.

      Marami na akong ginawa: mga mukha ng tao, pagpinta ng mga landscapes, pag drawing ng mga cartoons, disenyo ng bahay, at marami pang iba. Meron mga isinali sa contest - nanalo, natalo, hindi napansin, binigyan ng parangal. Me mga gawa akong binayaran ng mahal, peso, dollar, dinar, riyal,pero marami rin akong ginawang artworks na hindi binayaran - ang iba'y itinakbo pa. Pero okey lang kasi para sa akin, kapag nasiyahan ang tao sa gawa ko, daig pa niyan ang milyong piso na bayad. Ang iba kong mga gawa ay nakarating na sa ibang bansa at isa sa pinaka malayo narating ay sa United Kingdom. Oo, umabot dun, mula Pilipinas. Meron pang umabot sa Pakistan, nguni't sa kasamaang-palad, kasama itong sumabog sa isang malagim na suicide bombing nuong 2010. Pero paborito ko ang LAPIS. Simple, mura, at madaling mabili, kahit saan. At kapag tinatamad akong mag-drawing, ginagawa ko itong stick ng tambol habang nakikinig ng Led Zepellin.....

        Lapis. Ordinaryong gamit mula nung kinder pa ako. Nginangatngat pa nga ang eraser ng Mongol, pero ang pangit ng lasa! Sabi-sabi, kabado daw ang bata kapag nginatngat ito, me inferiority complex. Kumain din ako ng eraser nung kinder ako, kasi nainggit ako sa katabi ko. Pero ngayon, di na mongol gamit ko. Iba-iba: meron faber castell, colleen, derwent, meron gawang tsina (ok siya, in fairness). Matagal ko ng gamit ang lapis pero ngayon ay pinagmamasdan ko sila. Maulan at tinatamad akong mag-drawing. Hmmmmm.....panay ang tasa ko, nauupod, pero kailangan tulis dahil ang istilo ng gawa ko ay realism - tulad ng isang photograph. Kapag mapurol, ang pangit ng guhit. Di pwedeng detalyado ang gawa. Meron akong HB na lapis, pang-umpisa. Magaan gumuhit, pino, matigas. Parang tao: me kaya, de bueno familia, pino kung kumilos, malinis. Meron din akong B-mula 2b hanggang 8b, na maitim. Parang pinoy, kayumanggi, habang tumataas ang number, umiitim at lumalambot.  Sa experience ko ha, yun medyo maiitim ang balat na tao, mas close sa akin. Ewan ko kung bakit. Ako ay 5b ang kulay. Tapos, meron din akong E na lapis. Ang ITIM. Malagkit. Madumi. Bihira magamit, pero me mga panahon na sila ang nagbibigay buhay sa isang drawing dahil kailangan ng play ng light and shadows. Me white pencil, bihirang magamit pero minsan nandito ang magic ng drawing. Meron din akong mechanical pencil. Maninipis, parang payat na tao, halos di tinatasahan, pero madaling mabali. Parang tao, na kapag me problema, madaling bumigay. Sari-saring lapis, iba't ibang katangian, lahat me papel/responsibilidad sa drawing, merong bida, merong extra, pero walang akong nakitang kontrabida.

..........Parang tao. Meron sikat, me tahimik, nasa tabi lang. Me gamitin, merong bihira magamit. Pero sa kabuuan ng paligid, me papel sa buhay. Sa buhay niya, buhay ko, buhay natin. Wala din namang kontrabidang tao, na nung ipinanganak ay kontrabida na. At kagaya sa isang lapis, ang tao ay  tinatasahan. Dumarating sa buhay natin ang pagsubok - natatasahan tayo-para maging maayos ang takbo ng ating buhay. Kailangan idaan sa isang sharpener (biro mo, ipasok ka sa loob ng sharpener na me blade!!), nasusugatan, minsan nababalian pa, nauupod, at muling idadaan sa sharpener kung kina-kailangan....at muling gagamitin. Pag namali, sa parte rin ng lapis kinukuha ang pagbura, o ang pagwasto sa pagkakamali. Yun eraser na nginangatngat ng bata, yun ang papel niya. Di ba madalas mismong sa tao rin nagkamali nakikita ang solusyon? Kapag sa iba galing ang mali, kumukuha ng snopek-yung correction fluid....parang tao, na minsan kailangan iba ang mag-wasto, para sa ikabubuti nito. At kapag tapos na ang artwork, at nakadisplay na, pinupuri ang magandang art, pinupuri ang gumawa, at paminsan-minsan, tinatanong ang artist: anong ginamit mo dito? Pero ang papuri ay inilalaan sa lumikha ng obra.Hindi ke lapis. At kapag upod na ang lapis, kasama na siyang ilalagay sa wastebasket, at kasama ng susunugin sa tabing bakanteng lote.

       Habang nakaupo ako dito, naisip ko na tayo ay parang isang lapis. Ginawa ng Diyos, ang tunay na Master Artist. Gumuhit ang Diyos, ginamit tayo sa Kanyang plano. Tinatasahan para maibigay natin ang pinakamaganda nating maibibigay. Ginagamit ang iba ng madalas, at iba ay bihira, pero lahat ay hinawakan Niya. Ginamit ang iba upang lumikha ng mga straktura-andyan ang mga inhinyero, arkitekto. Ginamit ang iba upang lumikha ng mga nota ng musika. Ang iba ay ginamit sa pag-compute at sa accounting. Me plano siya palagi sa gagawing 'artwork'. Minsan, bida si HB, minsan, bida si E o si B. At, kapag di sumusunod ang lapis, pag nagiging mapurol, hala, tasa uli, erase, tasa. Lahat ay dumaan sa pagsubok, nguni't hawak tayo ng Diyos kapag tayo ay dumadaan sa loob ng sharpener. Ang ipinagkaiba lamang ay di sinusunog ng Diyos sa tabing lote ang mga lapis na upod na at sumunod sa kumpas ng Kanyang kamay. Iniipon Niya ito at itinatabi ng ubod ng ingat.

      Ako ay isang lapis . Handang matasahan, handang mabura, handang maupod. At kapag natapos na ang drawing, handang tumabi sa gilid para mabigyan ng parangal ang Tunay na Artist. Simple lang ang lapis. Marami ang nasimulan dahil sa kanya. Simple ngunit napakalaki ng pakinabang. Ginagamit tayo ng Diyos upang makasama Niya sa paglikha, sa pagbuo ng isang Obra. Madalas tayong nababali, madaling mapurol, at kapag madalas nagagamit, natural, nauupod. Nguni't matiyaga Niya tayong tinatasahan, hawak ng Kanyang mga Kamay, upang maibalik muli ang talas at ganda ng ating buhay. Oo, payag akong maging isang simpleng LAPIS, handang matasahan, handang mabali, at handang pahawak sa Tunay na Artist, upang makasama Niya sa paglikha ng tunay na OBRA.